Over Arne

Deze blog schrijf ik omdat ik een missie heb, namelijk mensen inspireren om te bewegen en daardoor vrijheid te ervaren. Waarom vind ik dit belangrijk? Hierbij een kort verhaal over mijn leven en mijn ontwikkeling tot een man met deze missie. 

Sporter

Als jong ventje hield ik al van sport. Ik leefde met een bal aan mijn voet en sliep er zelfs mee. Logischerwijs wilde ik op voetbal, maar dat mocht niet van mijn ouders. Ik kom uit een gereformeerde gemeenschap, waar een voetbalclub niet positief bekend stond. Gelukkig kan je overal voetballen, dus dat weerhield me niet om bijna elke dag een balletje te trappen. 

Rond mijn tiende ging ik op tennis, omdat dat als een nettere sport werd gezien. Ik trainde een keer per week en deed af en toe een wedstrijdje. Het was leuk om te doen, maar ik ben er nooit echt serieus mee geweest. Daarnaast werd er uiteraard nog veel gevoetbald. 

Student

Na het halen van mijn middelbare school diploma, moest ik een studie kiezen (vond ikzelf). Ik dacht dat ik arts wilde worden zoals mijn vader, maar werd uitgeloot voor de opleiding. Om een jaar te overbruggen, ben ik Biomedische Wetenschappen gaan studeren. Na een half jaar ben ik gestopt, omdat ik nul motivatie had om te studeren. Achteraf was het onvolwassenheid en het niet weten wat ik als persoon wilde met mijn leven. 

Defensie

Op mijn 18e kwam ik daardoor op een punt dat ik eigenlijk helemaal niet wilde studeren om het standaard carrièrepad te nemen. Ik was op zoek naar avontuur. Dit bracht me bij defensie. De combinatie van sporten, gevaarlijke dingen doen en broederschap trok me enorm. Ik was vastberaden om commando te worden. 

Nadat ik me aangemeld had om eerst bij de Luchtmobiele Brigade te gaan, ben ik ook serieus gaan trainen. Zwemmen, hardlopen en sportschool. Vaak twee keer per dag. De eerste selectiedagen bij de Luchtmobiele Brigade kwam ik zonder al te veel moeite door. Om militair te worden hoefde ik alleen nog een psychologische keuring te doorstaan. 

Naast het trainen, werkte ik in die tijd ongeveer vijftig uur per week als huisschilder. Dit vertelde ik bij de keuring en daarop kreeg ik de vraag of ik daar netjes belasting over had betaald. Blijkbaar vinden ze dat bij de overheid belangrijk… Tot die tijd had ik me daar nooit mee beziggehouden en ik zag het werk als ‘tijdelijk een paar euro’s pakken’. De psycholoog heeft me hierop afgekeurd, omdat ik een gebrek aan integriteit liet zien. Hij had natuurlijk gelijk en voor mij was dit een goede les. 

Ik liet me niet uit het veld slaan en ben doorgegaan met trainen. Daarnaast ben ik uiteraard ook wit gaan werken. Doordat ik afgekeurd was, moest ik een jaar wachten om me opnieuw aan te mogen melden bij defensie.

Tijdens dat jaar ben ik steeds meer twijfels gaan krijgen bij mijn keuze voor defensie. Ik werd sceptisch naar het belang van de oorlogen die wij als Westen voerde. Daardoor begon ik me af te vragen of ik daar mijn leven voor wilde geven. Toen die twijfel ontstond, duurde het even voordat ik mijn doel om commando te worden aan de kant kon zetten. Ik had al veel geïnvesteerd en had er mijn eigen identiteit aan gehangen. 

Uiteindelijk heb ik (gelukkig) het doel om commando te worden uit mijn hoofd gezet. Het nadeel daarvan was, dat ik daardoor geen duidelijk doel meer had in mijn leven. 

Reizen

Wat ga je doen als je geen doel met je leven hebt? Juist. Reizen. Ik werkte een half jaar bij een display productiebedrijf om wat te sparen en ben daarmee 4 maanden gaan reizen. Eerst 2 maanden naar Costa Rica om wat Spaans te leren en te genieten van het leven. Daarna ben ik met 2 vrienden meegegaan op een fietsreis van Venetië naar Istanbul. Toen wist ik nog niet dat dit mijn leven compleet ging veranderen. 

Na deze reis zijn we met ons drieën nog een keer naar Parijs gefietst op een gehuurde racefiets. Ondanks flink afgezien te hebben, was er geen weg meer terug. Ik moest een racefiets hebben.  

Fietsen

Mijn eerste ritten waren vooral als aanvulling op mijn hardlooptrainingen. Vanuit mijn trainingen voor defensie kreeg ik het gevoel dat ik redelijk goed was in hardlopen. Ik deed een paar wedstrijdjes met veelbelovende resultaten. 

Fanatiek als ik was, ging ik in korte tijd veel hardlopen. Zoals je begrijpt kwamen de blessures net zo snel. Om ondanks blessures toch fit te blijven, ben ik maximaal gaan fietsen. Ik ging mee met de clubritten van De Adelaar en dat bleek zo nodig nog leuker dan hardlopen. Er was al snel geen weg meer terug en ik was wielrenner geworden!

Koersen

Na een aantal maanden bij De Adelaar gefietst te hebben, heb ik me ingeschreven voor mijn eerste wedstrijd als amateur. Ik weet nog goed hoe die eerste wedstrijden voelden. Ik kon bijna niet slapen in de nachten voor de koers. Non-stop adrenaline. Tijdens mijn eerste wedstrijd, de Omloop van Nijeveen in 2016, werd ik 36e in een gemixt veld met amateurs en elite-renners. Daar was ik dik tevreden mee natuurlijk.

Twee dagen later werd ik derde in de Ronde van Boxmeer. Dat overtrof al mijn verwachtingen en een nieuwe passie was geboren. Later dat seizoen won ik de Ronde van Hasselt en ik kreeg het gevoel dat ik wat kon op een fiets. Dat jaar ben ik ook Voeding en Gezondheid gaan studeren, omdat ik toch wat meer met mijn hoofd wilde gaan werken (dacht ik). 

In 2017 ben ik bij de beloften van De Adelaar op het hoogste amateurniveau gaan rijden. Mijn doel was om bij een continentale ploeg te rijden. Daarom begon ik ook echt als een topsporter te leven. 

Mijn eerste twee seizoenen als belofte waren moeilijker dan ik dacht. Het niveau was een stuk hoger dan bij de amateurs en ik had nog niet de inhoud om 180 km hard te fietsen. Achteraf ging de ontwikkeling als belofte snel, ook al voelde dat toen niet zo. Twee jaar later beleefde ik mijn doorbraak als amateur. Ik begon het seizoen goed met een tweede plek in De Omloop van de Veenkoloniën, mijn eerste podium bij de elite/beloften. Even later won ik de Koningsronde van Beilen en de Wim Hendriks Trofee in een weekend. Eindelijk!

Continentaal 

Ik werd door meerdere continentale ploegen benaderd voor een gesprek over het seizoen 2020. Het toenmalige Alecto had alleen al een plek voor me tijdens het seizoen van 2019 en het duurde niet lang voordat de deal rond was. Ik had mijn doel behaald, continentaal wielrenner worden. Het voelde toch pas als het begin. 

Omdat ik pas 3 jaar aan wielrennen deed, kreeg ik het gevoel dat er meer in moest zitten. Het volgende doel was snel gesteld, prof worden. 

Het eerste halve seizoen als continentaal wielrenner ging best goed. Ik won het districtskampioenschap, zat gelijk in de kopgroep bij het Nederlands Kampioenschap bij de profs en haalde een 2e plaats in een etappe van Olympia’s Tour. Daarnaast kon ik regelmatig van waarde zijn voor het team, dus dat gaf vertrouwen om een stap te kunnen zetten in de toekomst. 

Helaas moest Alecto eind 2019 stoppen, omdat ze het sponsorbudget niet rond kregen voor 2020. Daardoor verkaste ik in 2020 naar Vlasman CT. Vlasman CT had ambities om een echte klassieker ploeg te worden voor de Nederlandse en Belgische wedstrijden. Deze wedstrijden lagen mij ook het best, dus dat zag ik wel zitten. 

In de winter van 2019/2020 trainde ik harder dan ooit om een stap in mijn ontwikkeling te zetten. Helaas reden we in het voorjaar van 2020 maar 2 wedstrijden, omdat we in lockdown gingen vanwege Covid-19. Gek genoeg motiveerde dit juist om nog meer te gaan trainen. Toen we aan het eind van het seizoen nog wat wedstrijden mochten rijden, dacht ik dat ik ging vliegen. Niks was minder waar. Het leek of ik continu met een rem erop rond reed. Ik leerde dat meer niet altijd beter is. 

2020 was helaas ook het laatste jaar van Vlasman CT. Covid maakte het moeilijker om de sponsorcontracten te verlengen. Dat betekende dat ik op zoek moest naar een nieuw team in 2021. Ik vond geen andere continentale ploeg waar ik een contract kreeg, dus ging ik bij de club De IJsselstreek rijden. De club had de ambitie om in 2022 de stap naar continentaal te zetten, dus daar sloot ik me graag bij aan. 

We domineerden in 2021 op clubniveau en lieten zien dat we klaar waren voor een stap omhoog. Ik reed zelf ook een aantal ereplaatsen bij elkaar en kreeg de smaak weer te pakken. 

Na een jaar op clubniveau promoveerden we als De IJsselstreek naar Allinq Continental CT in 2022. Ik was ondertussen 26 en ik besefte dat de kansen om prof te worden steeds kleiner werden. 

Werk

Tijdens de lockdowns in 2020 kon ik niet veel naar school in Wageningen. Doordat ik veel thuis was, ben ik een bijbaan voor 2 dagen in de week gaan zoeken. Met de opgedane kennis over fietsen, kon ik aan de slag bij Merida in Apeldoorn. Ik heb werken altijd leuker gevonden dan studeren. Het duurde niet lang voordat ik gemiddeld 3 dagen in de week werkte. Mijn studie begon hier wel onder te lijden en ik liep wat vertraging op. 

In 2021 had ik mijn bachelor Voeding en Gezondheid bijna volledig afgerond. Ik hoefde nog maar een paar vakken te halen, dus besloot ik om meer te gaan werken. Via Robin Lowik, mijn ploeggenoot bij De IJsselstreek, kreeg ik begin 2022 een baan als accountmanager bij VeloPartz, een groothandel in sportieve fietsen en accessoires. 

De combinatie van een nieuwe fulltime baan en continentaal wielrenner zijn, bleek een uitdaging. 2022 was voor mij het eerste jaar dat ik aan mezelf merkte dat ik mentaal niet 100% wielrenner meer was. Ondanks minder trainen was ik fysiek niet veel minder dan vorige jaren. Ik begon het goed met een leiderstrui in Olympia’s Tour, een 2e plek in de Omloop der Kempen en een 10e plek in het algemeen klassement van de Ronde van Estland. 

Toch gingen de trainingen met minder overgave en moest ik vaker mijn discipline aanspreken om op de fiets te stappen. In de winter van 2022/2023 trainde ik minder dan ooit, met het idee dat ik nog veel zou kunnen verbeteren tijdens het seizoen. Dat viel in de realiteit tegen. Ik brak in maart tijdens Olympia’s Tour mijn elleboog voor de tweede keer op dezelfde plek. Het bleek dat ik nog een bacteriële infectie in het bot van een operatie in eind 2018 had overgehouden. Ik moest opnieuw geopereerd worden en het duurde lang voordat ik weer wedstrijden mocht rijden. 

Het vuur om beter te worden met wielrennen was bijna verdwenen en dat was voor mij de reden om na het seizoen van 2023 te stoppen met wedstrijden. Die beslissing maakte dat ik nog wel gemotiveerd was om de laatste wedstrijden van mijn carrière goed af te sluiten. Ik kon nog van waarde zijn voor de ploeg, maar ik heb mijn beste niveau niet meer kunnen halen. 

Zoals elke wielrenner heb ik genoeg tegenslagen gehad. Twee keer een gebroken elleboog, beide sleutelbenen gebroken, hersenschudding, gebroken tanden en overal schaafwonden. Achteraf ben ik blij met die tegenslagen, want dat dwong me om een klap te verwerken, nieuwe doelen te stellen en opnieuw op te bouwen. Belangrijke levenslessen als je het mij vraagt. 

Daarnaast was het ook een belangrijke les dat het voor mij niet mogelijk is om meerdere dingen tegelijk te doen. Ik had moeten kiezen, wielrennen, werken of studeren. Niet allemaal tegelijk.Ik ben iemand die obsessief met een ding bezig kan zijn en zich daar ook het prettigst bij voelt.

Ondernemer 

Het stoppen met wielrennen gaf me tijd en ruimte om nieuwe doelen te stellen.  Een nieuwe uitdaging was snel gevonden. Een fietsenmerk starten. Ik heb mijn baan als accountmanager opgezegd en vanaf maart 2024 ben ik volledig zelfstandig. 

Als wielrenner en accountmanager heb ik de fietsenbranche van dichtbij meegemaakt. Het is een conservatieve wereld, waarin een hoop frictie is om te kunnen genieten van het fietsen als sport. Mijn doel is om de ervaring met het wielrennen makkelijker, sneller en leuker te maken voor de consument. Daarvoor moet er uiteraard nog een hoop gebeuren, maar de gedachte maakt mij super enthousiast. Naast dit werk blijf ik veel fietsen in dienst van mijn missie. Ik zal mijn eigen proefkonijn zijn.

Missie

Ik heb zelf ontzettend veel mogen leren, doordat ik de stap uit mijn ‘normale vertrouwde’ wereldje van mijn jeugd heb gezet. De fiets is voor mij een symbool van vrijheid en persoonlijke ontwikkeling. Mijn missie is daarom om mensen te inspireren om te bewegen en daardoor vrijheid te ervaren.

Deze blog is onderdeel van die missie om mensen te inspireren en om de ervaring met wielrennen makkelijker, sneller en leuker te maken. Ik deel de lessen die ik leer om mijn eigen sportieve doelen te halen, terwijl ik zes dagen in de week werk. Daarnaast deel ik ook de lessen die ik leer om de snelste fiets te bouwen met de beste ervaring voor de consument.